Żyjemy w świecie, który każdego dnia dostarcza nam niewyobrażalnej ilości bodźców – docierają do nas rozmaite dźwięki, odbieramy mnóstwo wrażeń wzrokowych, dotykamy przeróżnych faktur, smakujemy potraw, czujemy intensywne zapachy. Czujemy także swoje ciało, dzięki czemu odnajdujemy się w przestrzeni i kierujemy nim z pożądany przez nas sposób. Wszystkie te bodźce, sygnały ze środowiska, odbieramy dzięki zmysłom, a ich „obróbka” wymaga zaangażowania przetwarzania sensorycznego. To dzięki niemu odbierane bodźce potrafimy poukładać w jedną, spójną całość.

Każdego dnia nasz mózg przetwarza miliony sygnałów. Jeśli wszystkie napływające do naszego ciała bodźce są przetwarzane poprawnie, mówimy o integracji sensorycznej bez zakłóceń. Świat, który odbieramy postrzegamy jako przyjazne środowisko. Potrafimy na konkretne sytuacje zareagować w adekwatny sposób – przy dużym hałasie zatykamy uszy, cofamy dłoń przy kontakcie z gorącą wodą, nie połykamy pokarmu o niepokojącym smaku.

Integracja sensoryczna jest procesem automatycznym, realizuje się poza naszą świadomością. Dlatego bardzo często jesteśmy skłonni uznawać ją za coś oczywistego. W przypadku zaburzenia integracji sensorycznej problemu nie stanowi uszkodzenie narządów zmysłów (wada słuchu lub wada wzroku). Dysfunkcja integracji sensorycznej dotyczy przetwarzanych bodźców sensorycznych w obrębie systemów: czuciowego, przedsionkowego, słuchowego, wzrokowego, węchowego i smakowego. Objawy można zauważyć w formie wzmożonej lub obniżonej wrażliwości na bodźce, kłopotach z koncentracją uwagi, zaburzonej koordynacji wzrokowo-ruchowej, opóźnionego rozwoju mowy, nieprawidłowego poziomu aktywności ruchowej oraz różnego rodzaju trudnościami w zachowaniu.